De Swedeman Xtreme Triathlon Sweden, Ironman European Championship Hamburg, HimalayanXtri Triathlon, Swissman Xtreme Triathlon, WK Triathlon Almere en Austria eXtreme Triathlon. Het zijn zomaar wat illustere namen van de triatlons van Bart van Linder (52) van de laatste vier jaar. Twee weken geleden voegde de atleet van Generaal Michaëlis de Celtman Extreme Scottish Triathlon aan zijn lijstje toe, afgelopen zaterdag gevolgd door de kwart Triathlon Het Groene Woud in Oirschot.

Maar wat bezielt iemand om voor die extreme triatlons te kiezen? Steevast is het aantal deelnemers beperkt tot zo’n 250. Uiteraard is het zwemmen niet veel anders dan anders, maar wel altijd in erg koud water van tussen de 10 en 14 graden; het fietsen op de harde weg heeft meestal veel hoogtemeters, maar het venijn zit hem vooral in het lopen. “Dat gaat vaak over smalle paadjes, met veel gruis, steentjes of zelfs rotsblokken, door beekjes en je moet deels zelf je weg zoeken. En dan de hoogteverschillen: bij de Celtman ging het bij de afsluitende marathon na 20 kilometer binnen 3 kilometer wel 1000 meter omhoog. En dat ga je voelen”, zegt Bart van Linder daarover.

Avontuur in de natuur

In zijn jongere jaren had Bart al zo’n twintig ‘gewone’ triatlons volbracht, toch nog altijd goed voor 3800 meter zwemmen, 180 kilometer fietsen, gevolgd door de hele marathon van ruim 42 kilometer. “Je zag die triatlons in de loop der jaren steeds commerciëler en massaler worden, er ging veel geld in om, én het ging alleen maar om de prestatie.” Zijn ‘finest hour’ beleefde hij drie jaar geleden, toen hij als net 50-jarige bij de WK triatlon in Almere in zijn leeftijdsklasse als negende eindigde.

“Ondanks de afwisseling raak je er op gegeven moment toch op uitgekeken”, vervolgt Bart. “Zo’n extreme triatlon leek me leuker, een nieuwe uitdaging, minder massaal, selfsupporting en van punt-naar-punt. En je komt in mooie natuurgebieden: het is gewoon één groot avontuur.” Zijn beste herinnering is die van de Himalaya van vorig jaar in Nepal.

Pijntjes

Maar was het nu verstandig om een week na die Schotse Celtman alweer een kwart triatlon te doen? “Och”, relativeert Bart die keuze. “Het was in de buurt, het is gewoon leuk. En trainen moet toch. Na die Celtman had ik natuurlijk wel wat pijntjes in de gewrichten, maar ik ben goed getraind. Twee uur is dan relatief kort, met wat hogere snelheid. Maar ik was natuurlijk niet op m’n allerbest in Oirschot.” Toch was hij met 2 uur, 6 minuten en 35 seconden bijna vier minuten sneller dan vorig jaar, en klom hij drie plaatsen naar de zevende plaats.

Een week eerder nog trof hij - uitgezwaaid door bagpipes - koud water, inclusief de beloofde kwallen. “Dat zwemmen ging toen goed, het fietsen kon beter. Maar ik was best wel moe voor ik ook maar aan het lopen toekwam: dat was pas echt zwaar. Gelukkig heeft Peter de marathon helemaal meegelopen.” Clubgenoot en begeleider Peter Eshuis legt uit: “Bij die extreme triatlons dien je zelf je verzorging onderweg regelen. Behalve naar die vaste verzorgingspunten rijden, heb ik de hele marathon meegelopen. Begeleiding bij het lopen is sowieso op bepaalde stukken verplicht vanwege het gevaar: de deelnemers raken moe, het kan mistig worden, het weer in de bergen kan omslaan.” En de lopers moeten deels zelf de weg zoeken, afgezien van hier en daar wat bordjes en lintjes. “Maar je bent ook aangewezen op kaart, kompas en eigen navigatie.”

Bart van Linder geniet van de schitterende vergezichten van de Celtman Extreme Scottish Triathlon.

Evaluatie Groene Woud Triathlon

Terwijl de deelnemers nog langskomen, wordt zaterdag na afloop in Oirschot de kwart triatlon geëvalueerd. Ook Patrick van de Sande (54) deed mee. Hij was tijdens zijn derde kwart triatlon bijna twee minuten sneller dan een jaar eerder: 2 uur, 46 minuten en 26 seconden. “Vooral het fietsen ging sneller, althans zo voelt het”, zegt hij. “Dat moet ik nog nakijken. Dat komt dan door m’n nieuwe fiets: elektronisch schakelen, andere velgen, stijver frame.” Clubgenoot Hanneke van Breugel, de winnares van vorig jaar, staat met een blessure noodgedwongen langs de kant te kijken. Ze herkent het verhaal, fietsen is immers haar sterkste onderdeel: “Je kan je kracht met een goede fiets veel beter overbrengen.” Die gezamenlijke evaluatie tekent ook de saamhorigheid binnen de groeiende triatlon-gemeenschap van GM.

Norseman Xtreme Triathlon

Begin augustus volgt voor Bart van Linder alweer de Norseman Xtreme Triathlon, misschien wel de bekendste en oudste extreme triatlon ter wereld. Met dit jaar het officieuze WK. “Mijn doel daar in Noorwegen is bij de eerste kwart te eindigen, of bij de eerste vijf van de 50-plussers.” Die prestatiedrang blijft de aard van het beestje. En ook daar is hij onderweg volledig aangewezen op zijn eigen verzorgingsteam: Patrick van de Sande zal er dan als begeleider ook bij zijn. Daarna pas kan Bart weer twee tot drie maanden rustig trainen, in plaats van de gebruikelijke twaalf trainingen per week. “Ik doe tenslotte toch maar twee tot drie triatlons per jaar…”