Maike Arends heeft drie kinderen. Zo’n 20 tot 25 jaar geleden voelde zij dat hun ontwikkeling heel anders verliep dan dat deze in opvoedkundige boeken als ideaalsituatie werd gepresenteerd. Pas jaren later, met veel ervaringen en inzichten rijker, kan Maike gebeurtenissen in haar gezin eindelijk een plek geven.

Door Lydia Notz

Maike kijkt terug op de periode waarin haar kinderen klein waren. “Mijn kinderen konden moeilijk slapen en hadden veel last van prikkels. Hierdoor waren zij oververmoeid en vaak overstuur. Dat had zijn weerslag op ons als ouders, wij waren onvoorstelbaar moe. Ik voelde wel aan dat wij ons in een rare situatie bevonden, maar ik wist niet hoe ik het tij kon keren. Het lezen van opvoedkundige boeken bood juist geen uitkomst, hierdoor werd mijn schuldgevoel alleen nog versterkt”, vertelt Maike. “Als ik de gebeurtenissen met anderen besprak, herkende niemand zich in mijn verhaal. Ik ontving veel goedbedoelde adviezen, maar deze sloten niet aan bij mijn leefwereld. Op vragen van moeders hoe het met onze kinderen gaat, hield ik daarom de schijn op. Uit schaamte, maar ook vanwege het gevoel om te falen. Je wilt een lieve moeder zijn, maar dat lukte voor mijn gevoel niet. Door het constant ‘blussen van brandjes’, kun je ook geen grenzen meer stellen. Hierdoor kwamen wij in een negatieve spiraal terecht. Ergens wilde ik ook niet weten dat het niet allemaal vlekkeloos verliep. Ik was aan het overleven, mede omdat mijn energie helemaal opging aan mijn kinderen. Het ging alleen nog maar om het goed willen doen voor mijn kinderen. Hierdoor werd niet alleen onze leefwereld heel klein, maar raakte ik ook mezelf kwijt”.

Positieve draai

Inmiddels al weer een hele poos geleden verhuisde het gezin naar Best. Daar kwam Maike voor het eerst in aanraking met een andere moeder die haar situatie herkende en er ook een positieve draai aan gaf. “Je kinderen hebben het gereedschap nodig dat bij hen past”, adviseerde zij. “Als je slecht ziet, ga je toch ook naar de opticien om een beter zicht te krijgen?” Dit gaf Maike een stap in de goede richting. Middels testen kon de diagnose gesteld worden dat haar kinderen in het autistisch spectrum uitkomen. Een diagnose die wel helpt in het begrip van de totale context, maar die omgekeerd vaak leidt tot stigmatiserende reacties. In het systeem van de hulpverlening liep Maike vervolgens aan tegen lange wachtlijsten en hulp die niet ingericht is op maatwerk.

Wandelcoach

Jaren later ging Maike aan het werk met een coach die het gezin als geheel zag en Maike hielp om weer ruimte te kunnen maken voor zichzelf. Dit was de eerste keer dat Maike zich echt geholpen voelde. “Ik veranderde in positieve zin en kon mijn kinderen hierin meenemen. De hulp had een goede uitwerking op ons en daar ben ik heel blij mee. Als je leert om mild te zijn voor jezelf, kun je ook mild zijn voor de ander. Dat is een universeel fenomeen en het heeft niets te maken met autisme. Wij zijn er allemaal sterker door geworden. Mijn kinderen hebben zich ontwikkeld tot prachtige, jonge mensen die hun weg gevonden hebben en van het leven kunnen genieten. Zij kunnen nu doen wat het leven hen biedt”. Het voor Maike onmogelijke werd na jarenlange inspanningen en zoektochten mogelijk.

In 2020 heeft Maike zelf de opleiding tot wandelcoach afgerond. Zij helpt moeders van kinderen met autisme om weer de rust en het zelfvertrouwen terug te vinden die zo hard nodig zijn.