Ik heb mijn vriend Piet nog nooit gevraagd hoe het met hem gaat. In oktober 2021 kreeg hij de diagnose ALS en sinds die tijd heb ik het nog niet over mijn hart kunnen verkrijgen om hem die vraag te stellen. Waarschijnlijk ga ik dat ook nooit doen. Ik zíe namelijk hoe het met hem gaat. En dat is voor mij voldoende. Ik weet het, het is de meest voor de hand liggende vorm van belangstelling tonen, maar ik heb daar ontzettend veel moeite mee.

Het is ook intuïtie. Het gevoel dat je Piet goed genoeg kent om te weten dat je hem een ‘plezier’ doet door alleen maar op visite te komen en lekker over de alledaagse dingen te ouwehoeren. ‘Koeman heeft die Marten de Roon weer opgeroepen voor het Nederlands elftal. Wat moeten we ermee? Ik denk dat ik in mijn scootmobiel voor meer gevaar kan zorgen dan deze houten badding op voetbalschoenen.’ Gewoon wat mopperen op Oranje en lachen om wat er allemaal misgaat bij Ajax, dat is wat we doen. ‘Bakje koffie Andy?’ – Ja, lekker! ‘Oké, maar dan moet je het wel even zelf zetten, haha.’ – Prima Piet!

Afgelopen weekend werd voor de derde keer de ALS Sunrise Walk georganiseerd in Utrecht. Meer dan 3000 wandelaars liepen ’s nachts door de verlichte Domstad de zonsopgang tegemoet. Bijna 300 teams met deelnemers die zich hebben laten sponsoren. Het is ongelooflijk indrukwekkend om zo’n stoet met mensen door de straten te zien lopen. Ze hebben vrijwel allemaal een verbinding met ALS. Het verbroedert, het verbindt, het is hartverwarmend. Er wordt gehuild, er wordt gelachen, er wordt gezongen. Je deelt even de pijn. En je deelt allemaal hetzelfde doel: zoveel mogelijk geld ophalen om ALS de wereld uit te krijgen.

ALS is een slopende ziekte en je weet niet wat je levensverwachting is als je het hebt. Sinds de diagnose bekijkt Piet de wereld met andere ogen. Dagelijkse problemen zijn er niet meer om te worden opgelost, maar om te parkeren. Zo kost het geen kostbare tijd. Hij wil zoveel mogelijk ontspannen, anders heeft ie geen energie meer over voor andere dingen. Tijd is kostbaar en hij wil zo lang mogelijk blijven leven om alles te kunnen doen wat er nog in zijn hoofd zit. Dat er misschien ooit een medicijn gevonden wordt, geeft hem hoop.

Piet is een beroemdheid in mijn woonplaats Raamsdonksveer. En het team wat voor hem meeliep tijdens de ALS Sunrise Walk is inmiddels flink gegroeid. Ze zagen een advertentie voor de ALS Sunrise Walk en vormden zonder na te denken een team. Steeds meer mensen haakten aan. De donaties stroomden binnen.

Volgende week kijk ik met Piet naar Nederland tegen Schotland. Lekker een avondje klagen over het erbarmelijke spel van Geertruida, Koopmeiners en Weghorst. En ik vraag dan wederom niet hoe het met hem gaat. Bij Piet kom ik daar mee weg, dat weet ik zeker. Hij kent mij als geen ander. ‘Bakje koffie Andy?’ – Ja, lekker! Zelf zetten zeker?

Andy Marcelissen (Raamsdonkveer, 23 maart 1967) is tonprater, dichter en theatermaker en natuurlijk: Brabander. Hij geeft in deze column wekelijks zijn kijk op de actualiteiten, maar wel altijd: MET EEN VETTE KNIPOOG.