Oostenrijk mist zij al lang niet meer, behalve dan haar dierbaren. De liefde bracht Vroni naar Best, waar zij inmiddels al weer 34 jaar met veel plezier woont. Haar man Philip ontmoette zij in haar thuisdorp, een kleine plaats in het pittoreske Salzburger Land.

Door Lydia Notz

Geboren op een boerderij in een plaatsje ingebed tussen bergen, groeide Vroni op in een omgeving met weinig infrastructuur en werkgelegenheid. Het liefste wilde zij studeren, maar met een aantal kinderen thuis konden de ouders zich deze keuze niet veroorloven. Daarom begon zij met 15 aan een 3-jarige opleiding voor detailhandel in een dorp 35 kilometer verderop. Hier werkte zij in een winkeltje van een oud echtpaar die haar ook kost en logies boden. Door het strenge regime van het echtpaar (Vroni mocht het huis niet verlaten gedurende de werkweek) had zij veel heimwee, maar zij hield vol. Om in het weekend thuis te komen was zij een uur met de bus onderweg en vervolgens nog 7 kilometer te voet naar huis.

Skihut

Met haar opleiding op zak wisselde zij van werkgever naar een nieuwe supermarkt, een betere keuze voor een jonge meid die graag veel mensen wil ontmoeten. Helaas werd Vroni een jaar later ziek waardoor zij terug moest keren naar haar dorp. Met twee vriendinnen ging zij – na het volgen van wat kookcursussen – in een skihut aan de slag. Een Oostenrijkse skileraar die in de zomer als chefkok op het Noord-Duitse eiland Föhr werkte, vroeg haar of zij graag meer van de wereld wilde zien. De ondernemende Vroni stond wel open voor de grote wijde wereld. Dankzij haar horeca-ervaring vertrok zij in 1982 naar dit eiland. Hier verbleef een aantal jongeren uit haar streek, sommigen in de zomer werkend aan zee en in de winter thuis in de sneeuw. Met deze hechte en gezellige groep had Vroni het aan de Noordzee enorm naar haar zin en zij mistte de bergen zoetjes aan niet meer. Alleen met de carnaval en in de maand november keerde zij voor een paar weken terug naar haar ouderlijk huis.

Tijdens de carnaval in 1988 klopte een drietal Nederlanders aan hun deur, op zoek naar haar zus (die hadden zij eerder leren kennen) om samen te carnavallen. Een avond later vertrok het hele groepje samen op stap. Vroni met twee van haar zussen inclusief de drie Nederlanders: Philip met zijn twee vrienden. Samen brachten zij nog de hele week skiënd door tot de heren weer huiswaarts keerden.

Van vriendschap naar liefde

Vroni en Philip bleven daarna contact onderhouden. Voor Philip was geen weg te ver om Vroni weer te ontmoeten op Föhr. Gedurende twee jaar onderhield het stel een langeafstandsrelatie met heel wat reiskilometers tussen de Duitse kust, het zuiden van Oostenrijk en Best. Toen duidelijk werd dat ‘het wel goed zat’ met de liefde, wortelde Vroni zich in Best. Philip wilde het liefst naar Oostenrijk verhuizen. Aangezien dit land destijds nog geen lid van de Europese Unie was, kon een buitenlander zich hier moeilijk vestigen, maar wel via een huwelijk met de inheemse partner. Het jonge stel wilde liever eerst een poosje samenwonen. Het ja-woord gaven zij elkaar alsnog, twee jaar later in Vroni’s thuisdorp, gekleed in prachtige klederdracht.

Voor Vroni voelde de gemeenschap in Best aan als een warm bad. Zij kregen twee kinderen en via de familie en vriendengroep van Philip, buren, werk en school leerde zij veel lieve mensen kennen. Regelmatig brengt het echtpaar nog een bezoek aan Vroni’s ouderlijk huis.