Toen de woningbouw in het Wilhelminadorp goed op gang kwam, is besloten om een aantal straten daar te vernoemen naar verzetshelden uit de Tweede Wereldoorlog. Niet zo heel vreemd, want destijds, vlak na de oorlog, leefde die herinnering aan de vreselijke dagen van de bezetting nog zeer sterk. Vanwege het 75-jarige bestaan van het Wilhelminadorp publiceert Groeiend Best daarom een serie verhalen die de verzetshelden toelicht waarnaar die straten zijn vernoemd. Ze zijn geschreven door Adrie Brands en eerder al gepubliceerd in het blad van de heemkundekring ‘Dye van Best’. We beginnen deze serie met de Gebroeders de Koninglaan. Wie waren zij?
Door Adrie Brands
De Gebroeders de Koning maakten deel uit van verzetsgroep ‘Huisven’, die in de boerderij van hun vader hun thuisbasis heeft. Vijf gebroeders de Koning, Gerrit, Willem, Arie, Huibrecht en Floor maakten deel uit van deze verzetsgroep plus nog eens Aart van Heijst, een schoonbroer van hen. De groep ving onderduikers op en bood hulp aan piloten van de geallieerden. Ook werden er overvallen gepleegd op distributiekantoren voor voedselbonnen en werden er wapens gesmokkeld en verborgen. De groep werd verraden en op 14 mei 1944 werden de Gebroeders de Koning in hun boerderij opgepakt en naar kamp Vught gebracht. Hier werden op 9 augustus 1944 Arie en Huibrecht, samen met nog 24 andere verzetslieden, door de Duitsers dood geschoten. De andere kwamen om in Sandbostel en in Neuengamme. De 16-jarige Floor werd door de Duitsers naar huis gestuurd, hij was in de ogen van hen te jong.
Toespraak
Op 5 september 2014 hield Evert de Koning, zoon van Floor de Koning, een toespraak in kamp Vught bij de herdenking van de bevrijding van Noord-Brabant. De nadruk van de toespraak van Evert de Koning, lag op het grote zwijgen in zijn familie dat na de oorlog intrad en pas na jaren werd doorbroken. De pijn van het verlies van vier zonen, broers en een schoonzoon was te groot. Gretha, de moeder van Evert, en de man van Floor, verwoordden het als volgt toen haar zoon haar hier eindelijk naar durfde vragen: “We moesten wel, anders hadden we het niet gered.”
Een bijna identiek antwoord hoorde ik uit de mond van mijn vader, die de oorlog en kort daarop de watersnoodramp mee moest maken. Verdriet is soms te groot om te bespreken.
Nu na, intussen 75 jaar, is de stilte voor een groot deel doorbroken maar wordt het nut van herdenken bediscussieerd. Wie de wereld om ons heen beziet en de talloze vluchtelingen, die elders hun veiligheid moeten zoeken en nu nog in het grote zwijgen gehuld zijn, kan weten dat de geschiedenis zich steeds herhaalt en dat democratie en vrijheid broze waarden zijn. Laten we daarom maar blijven herdenken, misschien helpt het om waakzaam, tolerant en verstandig te worden.