Verslaving bij jongeren en jongvolwassenen komt vaker voor dan men denkt en blijft soms zelfs jaren onontdekt. Want bij elke verslaving probeer je de situatie verborgen te houden en dingen op een slimme manier te doen, zodat deze niet gerelateerd kunnen worden aan het verslaafd zijn. Kevin (fictieve naam), een twintiger uit Best, vertelt zijn verhaal, maar wil graag anoniem blijven.

Door Lydia Notz

Kevin kwam een aantal jaren geleden via een doorverwijzing van de huisarts bij het Ondersteuningsteam Best (Bestwijzer) terecht. Zijn familie trok aan de bel toen zij de gevolgen van Kevins gameverslaving onder ogen zag. De gesprekken bij het Ondersteuningsteam vonden in eerste instantie met de ouders erbij plaats, later alleen met Kevin. Maandenlang verliep de begeleiding relatief intensief. Kevin was zich al snel bewust van zijn probleem en de gevolgen ervan. Dit heeft hem geholpen om dankzij de goede begeleiding (weer) in verbinding met zichzelf te komen en bewustzijn te creëren voor zijn eigen emotie. Gamen was een coping mechanisme en een uitvlucht om met spanning uit het echte leven om te kunnen gaan.

’Ik was bemiddelaar’

In Kevins basisschooltijd, gingen zijn ouders scheiden. Kevin had hier op het eerste oog geen last van, maar gaandeweg voelde hij de wrijving die er tussen beide gezinnen ontstond. Onbewust nam Kevin de rol van bemiddelaar op zich in een poging de relatie tussen beide partijen te verbeteren. Het aanvankelijk onschuldige spelen op de DS, monde bij Kevin uit in het onbedwingbare verlangen om in een andere dan de reële wereld te zijn. In piektijden zat hij elke vrije minuut op zijn kamer achter de laptop. Hij kwam hier alleen vandaan voor school, de maaltijden en zijn teamsport. Het viel zijn moeder wel op dat hij zich ‘opsloot’, maar Kevins wimpelde dit simpelweg af of zag dit niet als probleem. Met fysieke vrienden sprak Kevin in die fase van zijn leven niet over zijn thuissituatie. Online had hij een aantal vrienden die hij af en toe in het echt zag en waarbij het thema van gamen centraal stond.

Kick

Kevins verslaving werd per toeval ontdekt door een gezinslid omdat Kevin veel contant geld in zijn broekzak had. Geld dat hij in eigen huis ontvreemd had voor de aanschaf van een nieuw spel. Dit incident vond plaats in de eerste jaren van zijn middelbare schooltijd. Het gezinslid heeft min of meer Kevins leven gered door op dat moment bewust de confrontatie aan te gaan. Kevins schaamte en schuldgevoel over de herhaaldelijke diefstallen van geld waren zo groot, dat hij alles meteen toegaf. “Ik was me ervan bewust dat ik fout bezig was, maar de behoefte aan de kick was veel groter. Zelf had ik deze situatie niet kunnen doorbreken.” Het gezinslid informeerde de ouders, er vonden gesprekken plaats met Kevin en de urgentie voor hulp werd opportuun.

Deur staat nu open naar de rest van de wereld

Nu gaat het goed met Kevin. Kevin heeft geleerd zich bewust te worden van eigen emoties, deze te herkennen en hiermee om te gaan. Spanning en verdriet horen bij het leven en Kevin kan tegenvallers nu een plek geven.

Een echt advies voor anderen heeft Kevin niet omdat elke situatie anders is. De titel: ‘je hoeft het niet alleen te doen’ is gekozen om jongeren en jongvolwassenen te laten weten dat er altijd hulp is, ook al lijkt het alsof je er alleen voor staat.