Zowat ieder oord in Nederland heeft een jaarlijks lokaal festival met een evenementenmarkt. Ik kom uit Raamsdonksveer en daar wordt in het weekend voor Prinsjesdag de Veerse Dag georganiseerd. Wij in Raamsdonksveer gaan geen uren zitten vergaderen over het verzinnen van een naam voor een evenement. Met ingewikkelde namen als Decibel Outdoor Festival, 7th Sunday, Rebirth, Best Kept Secret of Supersized Kingsday moet je bij ons niet aankomen. Daar zijn wij te nuchter voor. Sterker nog, wij gaan dat niet eens uitspreken. Wij zeggen dan: ‘dè fisje in Hilvaorenbeek’.

Wat maakt een muziekfestival in Raamsdonksveer nou zo anders dan andere festivals? Ten eerste staan er allemaal mensen uit Raamsdonksveer op het plein. Wij vinden het nogal gauw goed en laten dat dan vervolgens ook niet blijken. Want wij doen graag mopperen. Daar zijn wij de beste in. En dan maakt ons Verenaren zo leuk. We doen dat namelijk collectief en dat zie je nergens. Zo wilde de organisatie van de Veerse Dag eens een keer proberen om het hoofdpodium op een andere plaats neer te zetten op het plein, namelijk op de plaats waar al 38 jaar de bühne voor de sponsoren stond. Een switch dus. Dat was even wennen, want wij Verenaren houden eigenlijk niet zo van veranderingen. Ik betrapte mezelf erop dat ik al een uur naar het VIP-platform stond te kijken toen ik er achter kwam dat de muziek heel ergens ander vandaan kwam.

Verder is er nog een groot verschil met andere plaatsen: we hebben een onuitputtelijke bron met lokale artiesten. The Young Stage Band, WC Experience, Oké Dan, de Gebroeders Ko, de River Zydeco Band, De Fik Erin, Leen Zijlmans, Dennis, Sam Knoop, internationaal bekende discjockeys als Willem de Wijs, Joeri en Jim van E, tal van blaasorkesten. En dan zal ik ongetwijfeld nog wel iemand vergeten zijn, zoals Rob van Daal, die ik nu uiteindelijk toch niet vergeten ben. Voor de vorm nodigen we wel eens orkesten van buiten ons dorp uit, maar eigenlijk kunnen we het prima zelf. In Volendam zit ook veel talent, daar niet van. Maar Volendam is het Raamsdonksveer van het Noorden, schrijf ik niet in alle bescheidenheid.

Maar waar het Veerse publiek vooral anders in is, is de uitzinnigheid die we niet laten zien. Wij genieten op onze manier. We kletsen liever. Over de leuke sfeer en het podium dat ergens anders staat. Applaudisseren kunnen wij Verenaren als de beste, maar onze handen zijn rijkelijk gevuld met gerstenat. Probeer dan maar eens te klappen. Voor een artiest die niet uit Raamsdonksveer komt is dat natuurlijk een vreemde gewaarwording.

Want na afloop vinden wij het allemaal geweldig. Dat laten wij Verenaren elkaar ook weten. Het liefste quasi klagend. We maken dan een combinatie met hetgeen ons bezighoudt: ‘Wat was het weer gezellig, alleen wel even wennen met dat podium op een andere plaats.’ Wie weet wordt de oude opstelling ooit weer in ere hersteld en dan vallen we daar weer over. Dat maakt ons zo’n mooi volk.

Andy Marcelissen (Raamsdonkveer, 23 maart 1967) is tonprater, dichter en theatermaker en natuurlijk: Brabander. Hij geeft in deze column wekelijks zijn kijk op de actualiteiten, maar wel altijd: MET EEN VETTE KNIPOOG.