Twee mensen uit Tilburg met trouwplannen. En waar kun je zoiets beter vieren dan in Hotel Castell d’Empordà La Bisbal in het Spaanse Girona. Nou, ik kan in de omgeving van Tilburg al zo’n twintig locaties opnoemen. Die ook allemaal goedkoper zijn en bovendien een stuk makkelijker aan te rijden. Maar waarom makkelijk doen als het moeilijk kan? En bovendien maakt een restaurant met de naam De Zwaan een stuk minder indruk dan Hotel Castell d’Empordà La Bisbal. Spreek dit tien keer heel snel achter elkaar uit en je tanden liggen los in je gehemelte. Dit bruidspaar wilde er een onvergetelijk weekend van maken en dat is gelukt.

Negentig gasten uit Nederland mochten de plechtigheid bijwonen. Een weddingplannerteam, Transavia, een privéjet, 50 hotelkamers, twee touringcarbussen, enkele vrachtwagens met bloemstukken en decor, fotografen, videografen, een trailertje licht en geluid, een visagiste, een Brabantse zangeres, een toporkest en een grandioze discjockey. Dit in combinatie met de aanwezigheid van ruim voldoende gasten uit onze provincie en je kunt een lekker feestje bouwen. Op de zonovergoten berg het was 28 graden, wat wil je nog meer? Ja, 32 graden. Maar dat was het in Nederland.

Was het feest hiermee compleet? Nee, natuurlijk niet. Er was nog een Brabantse trouwambtenaar aanwezig. Ik. En ja, twee mensen uit Tilburg, die unaniem besluiten om mij te nemen als BABS, geven zelf ook wel aan dat ze het huwelijk niet al te serieus nemen. Ik ben niet zo van het ouderwetse concept. Ik wil het op mijn manier doen en die wijkt af van het traditionele. Als nieuwerwetse trouwambtenaar wil ik een andere kijk op de trouwceremonie geven. Het is vaak de aanzet van een vrolijke dag en ik zie het als mijn taak dat over de plechtigheid tot in de eeuwigheid positief wordt na gesproken. En dat is ook deze keer weer gelukt.

’s Avonds ging het feest door. Sterker nog, het moest gaan knallen en dat gebeurde ook. De dresscodevoorschriften waren haast niet meer te volgen voor de gasten, maar iedereen zag er kleurrijk uit. De wit geblousde haantjes in elegant design, gekapte kuiven, bretels, skinny jeans en witte sneakers. En dan de hooggehakte dames in lange jurken, een melange van botox, correcties, corrigerend ondergoed en hair extensions. Wat een prachtig gezelschap.

Tussendoor werd zanger Flemming – ook een Brabander - ingevlogen, die door mij per ongeluk verkeerd werd aangesproken met ‘Hee Snelle!’ waardoor ik waarschijnlijk de selfie waar ik om had gevraagd op m’n buik kon schrijven. Het feest denderde voort. Bij de heren gingen de knoopjes los en de dames waren op de dansvloer ineens weer op ware grootte terug te vinden. Het dragen van high heels gaat over het algemeen toch maar een half uurtje goed, zo bleek maar weer.

De handen gingen de lucht in, de benen van de vloer en het zwembad lag vol aangeschoten macho’s. Het licht hoefde niet uitgemaakt te worden, het was namelijk al licht. Uiteindelijk zorgt drank ervoor dat we allemaal weer gelijken zijn, het maakt eenieder nietig. Altijd weer.

Maar wat een feest was het! Dit was in Tilburg nooit gelukt toch? Tuurlijk wel.

Andy Marcelissen (Raamsdonkveer, 23 maart 1967) is tonprater, dichter en theatermaker en natuurlijk: Brabander. Hij geeft in deze column wekelijks zijn kijk op de actualiteiten, maar wel altijd: MET EEN VETTE KNIPOOG.