In de schaduw van het Prins Bernhardste sportevenement van Nederland, waar de zandhagedis en de rugstreeppad wederom geen schijn van kans maakten tegen het stikstofgeweld van Max Verstappen en zijn achtervolgers, sprintte Femke Bol in Hongarije naar het goud. Die emotie, haar stralende ogen, het hoge stemmetje. Het maakte meer indruk op mij dan de coole, wekelijkse, met het woordje ‘incredible’ doorspekte speeches van Max.
Wekenlang hield de F1 in Zandvoort ons weer bezig. Honderdduizenden oranje feestvierders togen naar het ooit in slaap gevallen Noord-Hollandse badplaatsje om zich bij het verCARNAVALiseerde wedstrijdje filerijden te laven aan een potje bier van €6,20. Een petje van Max kost 60 euro, maar wat kon het ons schelen. Onze Koning liet zijn gezicht weer even zien, Rico Verhoeven was de bodyguard van Amalia, Tino Martin mocht even een potje vals komen zingen en knotje La Fuente wist vijf nummers per minuut om zeep te helpen. Laat die jongen maar schuiven. Maar wat een feest! Dat kun je aan de Nederlanders over laten.
Dan de wedstrijd. Na anderhalf uur achter Max aan scheuren werd het ineens leuk. Het begon namelijk te regenen en ik ging er eens goed voor zitten. De bolides begonnen al te drijven. Ineens deden alle coureurs weer mee om de titel ‘driver of the day’. Maar ik kwam van een natte kermis thuis. De coureurs werden meteen van de baan gehaald. Wat is dit toch? Het zijn toch geen tennissers? Uiteindelijk won Max zoals verwacht, met en groots machtsvertoon. Hij ging als de bliksem.
In Hongarije werd het WK atletiek getroffen door een bliksem. Een bolbliksem. Femke viel wederom, maar deze keer tien meter voorbij de finish. Ze viel in de armen van haar medesprintsters Klaver, Peeters en Saalberg. Vier gewone, Hollandsche, natural beauty meiden die de hele bende met nepwimpers, blonde pruiken, zonnebrillen, fake-nagels en lippenstift achter zich lieten. Heerlijk! Geen poeha bij het oranjekwartet. Femke had alleen een horloge om, maar dat is gewoon haar stappenteller. Femke Bol. Ik snap niet dat bol.com haar nog niet sponsort. Of Bolletje. Wat een prestatie. Wat een euforie. Dit was een uitgelezen moment geweest voor de Spaanse bondsvoorzitter Luis Rubiales.
En het was haar tweede gouden plak al, want ook de finale 400 meter horden wist ze te winnen. In een tijd van 51,70 seconden. Zo knap. En dan te bedenken dat er allemaal horden op haar weg stonden. Ik zat op datzelfde moment ook met een schuin oog naar Ajax te kijken tegen een club met een niet uit te spreken naam. Maar hekjes op de baan is toch leuker om naar te kijken dan naar hekken om een veld.
Wat mij betreft wordt Femke Bol onze nieuwe premier. Ze heeft geen kapsones, wil alleen maar vooruit en ze weet een horde te nemen. Hiep, hiep, hoera! Of in dit geval: Piep, piep, hoera!
Andy Marcelissen (Raamsdonkveer, 23 maart 1967) is tonprater, dichter en theatermaker en natuurlijk: Brabander. Hij geeft in deze column wekelijks zijn kijk op de actualiteiten, maar wel altijd: MET EEN VETTE KNIPOOG.