‘Wen joeh whoh, troeh a stohm, hold joh hèèèh up haai’. Natuurlijk wisten we allemaal wat ie zong, onze Lee Towers. Hij zette het nummer door de jaren heen steeds lager in, met op het laatst alleen nog maar h’s. Het moest steeds vaker vanuit z’n tenen komen. En dat terwijl hij z’n carrière nog zo hoog is begonnen, namelijk in een kraan. Als kraanmachinist kon hij bij helder weer Rotterdam clearly zien. Als hij nooit was ontdekt door Willem Duys, dan genoot Lee nu al jaren van een welverdiend pensioen, bij elkaar gespaard bij Scheepswerf Boele in Bolnes.

Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend, maar de wereld hangt van toevalligheden aan elkaar. Neem de geallieerden, had het destijds plotseling flink gestormd in het Kanaal en wist men door weerstegenslag geen bres in de Duitse verdedigingslinies te slaan, dan had Lee Towers nu Leo Türme geheten. En dan had ie bekend gestaan met hits als 'du marschierst nicht allein' in plaats van ‘you never walk alone’. Lee Towers zong gewoon z’n hele carrière de hit van Gerry, maar dan zonder pacemaker.

Lee Towers is onlangs 78 jaar geworden en heeft een geweldige zangloopbaan achter de rug. Iemand die alles uit zijn zangtalent heeft gehaald. Lee is niet zo’n slappeling als André Hazes Junior of zo ruggengraatloos als Gordon. Nee Lee is gewoon Lee. Wereldrecordhouder Ahoy, een keiharde werker. Wist u dat Leen, geheel eigenhandig en slechts met een bats, kruiwagen, metselkuip en troffel op een zondagochtend de Maastunnel heeft gegraven? En met het uitgegraven materiaal de Euromast heeft gekleid? Hij is een beer met een gouden strot, een vakidioot, perfectionist, te grote brillendrager, moppentapper, opa, lieve man, oer-Feyenoorder, emotioneel dier, naamgever van een stel wolkenkrabbers, maar bovenal: Leendert Huijzer is gewoon zichzelf gebleven, namelijk Lee Towers. Lee is gewoon Lee. En dat is fijn, want niet alle Litouwers zijn zulke leuke mensen.

Hij hield van tradities en bij de start van de Marathon van Rotterdam zingt Lee Towers, sinds jaar en dag, voordat het startschot klinkt ‘You never walk alone’ vanuit een hoogwerker om de deelnemers een hart onder de riem te steken. Een mooie uitspraak van de Rotterdamse dichter Jules Deelder over deze hardloop-idioterie: 'Denk je dat als die ouwe Griek toentertijd een auto had gehad, dat ie dan was gaan lopen?' Jules Deelder liep de marathon overigens altijd in een uurtje, al gebruikte hij daar wel verboden middelen voor.

Dit jaar deed Lee het voor de laatste keer, vanuit een laagwerker, dat wel. Het zonnetje scheen, alleen Lee hield het niet droog. En dat was begrijpelijk. We huilden allemaal een beetje met hem mee. Respect!

Lee sloot daarmee zijn indrukwekkende carrière op grootste wijze af. Kijk, Ali B, Marco Borsato, Bilal Wahib en Lil’ Kleine, zo kan het ook. Een zangcarrière van vele decennia zonder noemenswaardige wanklanken. Het leven kan zo makkelijk zijn. Het is altijd mijn grote droom geweest: kraandrijver worden en dan een liedje uitbrengen. Helaas is het bij mij allemaal anders gelopen.